Αλ Ντι Μέολα με μπουζούκι

ΕΝΑΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ τζαζ κιθαρίστας αποφασίζει να γνωρίσει καλύτερα το... μπουζούκι.

 

Επειτα από μια απρόσμενη συνάντηση επί σκηνής με τον έλληνα δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Μιχάλη Παούρη, ο κορυφαίος αμερικανός κιθαρίστας Αλ Ντι Μέολα φαίνεται πως γοητεύτηκε τόσο που την Παρασκευή και το Σάββατο έρχεται στο θέατρο Ακροπόλ για μία συναυλία με μεγάλη ποικιλία: στο πρώτο μέρος θα παρουσιάσει τα κομμάτια από τη νέα του δουλειά με τίτλο «Persuit of Radical Rhapsody» και στο δεύτερο μέρος, έπειτα από πρόσκληση του Μιχάλη Παούρη, θα τους δούμε να συμπράττουν και να αυτοσχεδιάζουν με κιθάρα και μπουζούκι.
«Το τελευταίο διάστημα είχα την ευκαιρία να περιοδεύσω ανά τον κόσμο με διάφορους καλλιτέχνες οι οποίοι μου ξύπνησαν το ενδιαφέρον να ασχοληθώ πιο βαθιά με κάποιες συγκεκριμένες μουσικές» λέει ο αμερικανός κιθαρίστας. «Οταν δουλεύεις είτε σόλο, είτε με κάποιον ακόμα σε ντουέτο, έχεις την ευκαιρία να ανακαλύψεις όλες τις αποχρώσεις μιας μουσικής που ενδεχομένως χάνεις μέσα από ένα μεγάλο σύνολο. Πάνω σε αυτή τη φάση βρέθηκα με τον Μιχάλη Παούρη και πολύ χαίρομαι που θα ανταλλάξουμε ξανά τις μουσικές μας απόψεις επί σκηνής. Αλλωστε, πάντοτε έτσι βάδιζα: η εξέλιξή μου βασίζεται στα ταξίδια που έκανα και τους μουσικούς που είχα την τύχη να ακούσω».
Εξαιρετικά δημοφιλής στο ελληνικό κοινό, ο γεννημένος στο Νιου Τζέρσεϊ μουσικός με τις ιταλικές ρίζες μελέτησε για χρόνια κιθάρα κι έκανε ντεμπούτο στο μουσικό στερέωμα το 1974 στο πλάι του Τσικ Κορία. Ο Ντι Μέολα, που έχει ξεπεράσει εδώ και χρόνια τα όρια της τζαζ, αποφάσισε από τα πρώτα βήματα της καριέρας του πως θέλει να «μπλέξει» την τζαζ με το φλαμένκο, τη σάλσα και το τάνγκο. Διαπρεπής βιρτουόζος έχει κυκλοφορήσει δεκάδες άλμπουμ κι έχει συνεργαστεί από τον Τζον Μακ Λάφλιν, τον Πάκο ντε Λουθία, τον Λουτσιάνο Παβαρότι, τον Πολ Σάιμον, τον Στιβ Γουίνγουντ μέχρι τους Φρανκ Ζάπα, Χέρμπι Χάνκοκ και Στίβι Γουόντερ.
«Δυστυχώς, στις μέρες μας ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τη δεξιοτεχνία και τη μαεστρία ενός σολίστ. Αρκούνται μόνο στη σύνθεση». Ωστόσο, έπειτα από τόση εμπειρία έμαθε να ξεχωρίζει τι αρέσει στους Ευρωπαίους και τι στους Αμερικανούς. «Είναι πράγματι διαφορετικός ο τρόπος που θέλουν να ακούν μουσική. Οι Αμερικανοί έχουν πραγματική ανάγκη ηλεκτρισμού και μεγάλης έντασης. Στην Ευρώπη, αντιθέτως, οι άνθρωποι γοητεύονται από το ακουστικό παίξιμο, τον αισθησιασμό, την ευαισθησία».
Ιδιαίτερης σημασίας για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει όλα αυτά τα χρόνια τη μουσική υπήρξε και το δέσιμό του με τον Αστορ Πιατσόλα. Η σχέση τους διήρκεσε ως τον θάνατο του Πιατσόλα και ήταν αυτή που τον οδήγησε στην ειδίκευση στη μουσική της Αργεντινής. «Ηταν πράγματι ένας μεγάλος δάσκαλος» παραδέχεται ο Αλ Ντι Μέολα σήμερα. «Μακάρι και οι δικοί μου μαθητές να με θυμούνται έπειτα από χρόνια με τόσο βαθιά συναισθήματα».

Πηγή :www.enet.gr